Jakie są zasady doboru grzejników?

Dobór grzejników polega na obliczeniu ich mocy cieplnej. Dobrze dobrany grzejnik powinien pokryć straty ciepła pomieszczenia, a więc powodować, aby dostarczona ilość ciepła pozwoliła na utrzymanie właściwej temperatury w pomieszczeniu.


Dokładność doboru grzejników decyduje o komforcie cieplnym w pomieszczeniu. Dobierając grzejniki należy mieć jak najwięcej informacji dotyczących ogrzewanego budynku. Niektórzy producenci grzejników opracowali dla swoich wyrobów specjalne programy komputerowe lub tabele, które również umożliwiają precyzyjny dobór odpowiednich grzejników.


 

Najprostszą metodą obliczania mocy grzejników jest metoda szacunkowa.

Grzejniki można dobrać w sposób zgrubny, posługując się przybliżonym jednostkowym zapotrzebowaniem na ciepło „q” dla domu wyrażanym w W/m2. Zapotrzebowanie to jest inne dla budynków starych, niezaizolowanych termicznie, inne jest dla obiektów spełniających obecne wymagania odnośnie wartości współczynnika przenikania ciepła U, a inne dla budynków energooszczędnych.

Do szacunkowych obliczeń przyjmuje się następujące wartości:

  • 120-200 W/m2 – w domach starych, bez izolacji cieplnej;
  • 60- 80 W/m2 – w domach z normalną izolacją; (U około 0,3 W/(m2K));
  • 30-50 W/m2 – w domach bardzo dobrze zaizolowanych.

Do określenia mocy grzejnika potrzebna jest jeszcze powierzchnia lub kubatura ogrzewanego pomieszczenia.

Wartość zapotrzebowania na ciepło „q” pomnożona przez powierzchnię pomieszczenia, która ma być ogrzewana, daje nam orientacyjną wymaganą moc grzewczą Q:

Q [W] = A [m2] x q [W/m2].

Otrzymany w ten sposób wynik określa przybliżoną moc grzejnika.

Należy jednak pamiętać o tym, że jest to metoda bardzo niedokładna i dobierając grzejnik w ten sposób nie mamy żadnej gwarancji, że pomieszczenie zostanie poprawnie ogrzane.

Metoda ta nie uwzględnia bowiem wpływu liczby przegród zewnętrznych (im większa ich liczba, tym większe straty), wpływu sąsiedztwa nieogrzewanych pomieszczeń, takich jak garaże lub piwnice, ilości i rodzaju okien. Dlatego dobierając grzejniki przy pomocy tej metody warto zwiększyć ich moc o około 10-15% dla pomieszczeń z więcej niż dwiema przegrodami zewnętrznymi.

W przypadku, gdy konieczne jest dobranie mocy grzejnika, który ma zastąpić stary, żeliwny, a nie dysponujemy dokładnymi danymi czy obliczeniami, można posłużyć się następującą metodą. Jedno żeberko grzejnika żeliwnego o wysokości 60 cm ma moc cieplną 130 W. Łatwo zatem możemy obliczyć moc takiego grzejnika i dobrać na tej podstawie nowy.

 

Zapotrzebowanie pomieszczenia na ciepło to nie jedyny parametr, do którego trzeba dopasować wielkość grzejnika.

Aby, precyzyjnie dobrać moc grzejników należy wziąć pod uwagę wiele czynników, między innymi:

  • parametry uwzględniające usytuowanie budynku; w stosunku do stron świata (decyduje o nasłonecznieniu ogrzewanych pomieszczeń), strefę klimatyczną.
  • przeznaczenie grzejników; czy będą znajdować się w kuchni, łazience czy w pokoju
  • rodzaj źródła ciepła 
  • parametry uwzględniające straty ciepła pomieszczenia,
  • parametry czynnika grzewczego, czyli temperaturę wody zasilającej i powrotnej oraz temperatury, jaka będzie utrzymywana w pomieszczeniu.

Aby z katalogów producentów wybrać właściwe grzejniki, konieczne jest też uwzględnienie parametrów pracy instalacji centralnego ogrzewania- maksymalną temperaturę wody zasilającej grzejniki i powracającej z nich.

W katalogach szuka się takich grzejników, których moc jest najbardziej zbliżona do podanej w projekcie lub wyznaczonej w sposób przybliżony. Producenci podają w swoich tabelach moc wyznaczoną przeważnie dla parametrów 70/55/20° i 55/45/20°C (temperatura zasilania/temperatura powrotu/temperatura w pomieszczeniu).Trzeba pamiętać, że jeśli parametry instalacji, w której mają pracować grzejniki, są inne, wielkości grzejników nie można dobrać wprost z tabeli. Najpierw należy pomnożyć zapotrzebowania na moc przez współczynnik korekcyjny również podawany przez producentów.

 

Wymiana grzejników. Jakie wybrać?

W przypadku, kiedy planujemy jedynie wymianę grzejników a instalacja pozostaje stara zwykle konieczne jest zastosowanie grzejników z podłączeniem bocznym. Takie podłączenie mają zwykle grzejniki członowe z żeliwa lub aluminium.

Grzejniki aluminiowe mają małą pojemność wodną, przez co szybko się nagrzewają i stygną. Producenci grzejników aluminiowych dopuszczają zwykle ich pracę w układach otwartych (z otwartym naczyniem zbiorczym).

Grzejniki żeliwne zwykle mają dużą pojemność, co utrudnia szybką zmianę ich temperatury. Instalacja z grzejnikami żeliwnymi charakteryzuje się dość dużą bezwładnością cieplną, przez co użytkownik dłużej musi czekać aż pomieszczenie się nagrzeje. Z drugiej jednak strony grzejniki te są w stanie przyjąć chwilowe nadmiary ciepła wytworzonego przez kocioł, zakumulować je i oddać, gdy kocioł już nie pracuje. Takie grzejniki są ciężkie i nie nadają się do wieszania na lekkich ściankach działowych. Ich zaletą jest to, że są bardzo odporne na korozję. Zalecane są więc do układów otwartych, bardziej na nią narażonych.

Jeśli planujemy wymianę grzejników połączoną z wymianą rur, a nowy układ c.o. jest typu zamkniętego, można zastosować dowolne grzejniki. Natomiast w przypadku gdy instalacja jest typu otwartego, trzeba wybrać grzejniki żeliwne lub aluminiowe.

Należy bezwzględnie pamiętać o tym, że jeżeli rury są miedziane, a grzejnik aluminiowy, to materiał grzejnika i materiał rur nie powinny mieć bezpośredniego kontaktu. W takim przypadku bowiem zachodzi zjawisko elektrokorozji. Bezpośredni kontakt aluminium z miedzią uniemożliwia się zwykle stosując złączki o odpowiedniej konstrukcji złączek lub stosując przekładki izolacyjne. Do wody krążącej w instalacji należy dodać środek przeciwdziałający korozji.

Najlepsze produkty w swoich kategoriach, wybrane na podstawie opinii ekspertów oraz ilości sprzedanych sztuk

Pogłębiaj swoją wiedzę, czytaj poradniki

Opracowanie redakcja: A. O.

Materiał objęty prawem autorskim. Publikacja w części lub w całości wyłącznie za zgodą redakcji.

Foto: Zehnder