Kiedy wydobywa się dym, a kiedy spaliny?
Kanał dymowy podłącza się do kotłów i kominków na paliwa stałe, czyli węgiel, drewno i biomasę. W porównaniu do spalin powstający z tych paliw dym oprócz gazu zawiera także cząstki stałe. Przekrój kanału dymowego powinien wynosić co najmniej 14 × 14 cm, a w przypadku rury okrągłej przynajmniej 15 cm średnicy. Poszczególne urządzenia grzewcze trzeba podłączać do oddzielnych kanałów. Kanały spalinowe podłącza się do urządzeń grzewczych, których paliwem jest gaz lub olej. W przypadku komina murowanego przekrój kanału musi przekraczać 14 × 14 cm, natomiast średnica stalowego wkładu kominowego minimalnie może wynosić 0,6 cm (6 cm przy kotłach kondensacyjnych). Kominy na przewody dymowe wykonuje się z murowanych pełnych cegieł. Można także wykorzystać specjalne kominkowe rury ceramiczne (ceramika szamotowa) albo rury ze stali żaroodpornej. Stal jest nieodporna na związki chloru, dlatego nie jest polecana do spalania biomasy, która ją wytwarza. Przewody spalinowe wykonuje się z kwasoodpornych rur ceramicznych lub stalowych. W tym przypadku kominy murowane nie są dobrym rozwiązaniem, ponieważ mur nie jest odporny na działanie kwasu. Skąd wynikają te różnice?
Niebezpieczeństwo skraplania się wody w przewodzie
Różnice między kominami wynikają z tego, że dym nie jest taki sam jak spaliny. W związku z tym wymagana jest inna budowa. Wewnątrz kanałów spalinowych może skraplać się woda. Dlatego też materiał użyty do produkcji powinien wykazywać odporność na agresywne działanie kondensatu, który wytwarza się po zmieszaniu się substancji ze spalin z wodą skraplającą się w kominie. W przewodach dymowych temperatura jest znacznie wyższa. W porównaniu do kotłów gazowych i olejowych, kotły na paliwo stałe pracują bez przerwy. To wszystko sprawia, że skraplanie pary wodnej jest rzadko spotykane. Wpływa to na ich budowę. Kanały dymowe nie muszą być odporne na działanie kwasów. W tym przypadku znacznie ważniejsza jest odporność na wysokie temperatury. Dym bowiem jest bardziej gorący niż spaliny.