Ciepło z kominka w całym domu - system DGP

Powietrze ogrzane przez wkład kominkowy może być rozprowadzane po domu na dwa sposoby: grawitacyjny lub wymuszony. Oba typy instalacji składają się z rur lub kanałów zakończonych wylotami ciepłego powietrza w pomieszczeniach w postaci kratek lub anemostatów. Dodatkowo w systemie wymuszonym montuje się aparat nawiewny (turbinę elektryczną).

Wybór systemu zależy od tego, czy zamierzamy ogrzać jedynie salon (w którym zwykle znajduje się kominek) i dwa-trzy bezpośrednio sąsiadujące z nim wnętrza, czy również pomieszczenia położone dalej lub wyżej.

OBIEG GRAWITACYJNY

W tym systemie zachodzi zjawisko konwekcji, czyli unoszenia się ku górze ogrzanego przez kominek powietrza, które przepływa kanałami do innych pomieszczeń. Najważniejszą zaletą tego rozwiązania jest jego niezawodność, bo nie wymaga zasilania energią elektryczną. Przemawiają za nim również stosunkowo niewysokie koszty montażu i materiałów. Natomiast wadą grawitacyjnego obiegu jest ograniczony zasięg działania. Sprawdza się przy ogrzewaniu jedynie trzech-czterech pomieszczeń, a powietrze może być rozprowadzane najwyżej na odległość 4 m od kominka (unoszące się samoczynnie powietrze nie pokona bowiem oporów przepływu w długich kanałach).

OBIEG WYMUSZONY

Daje znacznie większe możliwości ogrzewania – długość kanałów może dochodzić nawet do 10 m, dzięki czemu dostarczamy ciepło do pomieszczeń znacznie oddalonych od kominka. Jednak ten układ dystrybucji gorącego powietrza jest bar- dziej skomplikowany niż grawitacyjny, a przez to droższy. Większe nakłady finansowe związane są z koniecznością zastosowania odpowiednio wygłuszonego aparatu nawiewnego, który wymusza przepływ gorącego powietrza do poszczególnych pomieszczeń. Poza tym zapłacimy za eksploatację systemu – aparat nawiewny w trakcie pracy pobiera prąd do napędu wentyla- tora tłoczącego ciepłe powietrze.

Wybierając to rozwiązanie powinniśmy:

1. zaplanować sieci dystrybucji powietrza;
2. wybrać jak najkrótsze i najprostsze drogi;
3. zastosować kształtki i łączenia charakteryzujące się łagodnymi załamaniami (30^oC lub 45^oC);
4. pamiętać o elementach umożliwiających regulację przepływu ciepłego powietrza, np. przepustnicach;
5. wybrać odpowiedni do naszych potrzeb aparat nawiewny (turbinę);
6. pamiętać o właściwej wentylacji zarówno wkładu kominkowego, jak i pomieszczeń do których tłoczone jest gorące powietrze.

Chociaż zasady tworzenia systemu dystrybucji gorącego powietrza wydają się bardzo proste to najlepiej powierzyć ją fachowcom. Przede wszystkim obliczą wielkość instalacji, dobiorą odpowiednie materiały, wykonają ich izolację, założą filtry i dopilnują, aby system pracował cicho i bezawaryjnie. Najwygodniej zadanie to zlecić osobom instalującym kominek. Zadbają oni zarówno o doprowadzenie świeżego powietrza do spalania, jak i zapewnią odpowiednie przygotowanie obudowy. Nam pozostanie jedynie nadzorować ich pracę, a później delektować się ciepłem bijącym od naszego kominka.

Po co nam kratki w kominku?

Oprócz niewątpliwie ważnej funkcji dekoracyjnej kratki mają do spełnienia bardzo ważne zadania  Wkład kominkowy rozgrzewa się i przekazuje ciepło powietrzu płynącemu wokół niego. Zasada działania jest bardzo prosta: palące się drewno rozgrzewa stalowy lub żeliwny wkład kominkowy, opływające go powietrze podgrzewa się i jest przekazywane do innych pomieszczeń, a po schłodzeniu, wraca w okolice kominka i znowu się ogrzewa. Powietrze dostaje się w okolice wkładu właśnie za pomocą kratek zamontowanych w obudowie. Aby nie doszło do przegrzania wkładu musi być odpowiednie natężenie tego przepływu. Z wymaganego natężenia przepływu powietrza przez kominek wynika wielkość potrzebnej kratki czyli pole czynne kratki.